Jullie zijn allebei zij-instromers. Vanwaar de keuze voor het Saga Driehuis? 

Pascal: “Via een vriendin die hier werkte, hoorde ik over deze school. Ik deed de lerarenopleiding en gaf al huiswerkbegeleiding. Zij vertelde heel enthousiast over het Saga. Met name de dynamische rol die je hebt als coach hier sprak me aan. Want alleen maar voor de klas staan – dat trekt mij niet zo.” Menno: “Hoe wij onderwijs geven op het Saga staat ver van ‘het klassieke onderwijsmodel’. Ik kom uit de projectmanagementhoek en ben daarna het onderwijs ingerold. Daarnaast heb ik veel trainingen gedaan, ook voor jeugd. Pubers vind ik het mooiste volk dat er is! Zij zitten in een cruciale fase in hun leven en dan is het zo motiverend om in kaart te brengen: waar wil je naar toe, wat wil je bereiken, waar liggen jouw eigen interesses? Op het Saga heb je veel persoonlijk contact met de leerlingen en kunnen we meer meebewegen met hun wensen dan in het reguliere onderwijs.”  

Wat een enthousiasme over het agoraonderwijs. Maakt jullie generatieverschil hierin nog uit? 

Menno: “De generatie maakt denk ik niet zo veel uit. Maar wel hoe lang je in het regulier onderwijs heb gewerkt. Dat zijn toch bepaalde patronen die je meeneemt. De lerarenopleiding is ook wel geënt op het reguliere onderwijs met een dominante focus op didactiek. Bij Saga draait het meer om de pedagogiek. Ik vind dat leuk en heb hiervoor op een vergelijkbare school gewerkt. Dat scheelt.” Pascal: “Het ligt ook aan je karakter. Je hebt hier veel vrijheid, er ligt wat minder vast en er is soms minder structuur. Daar moet je van houden.” 

Hoe kijken ouders – die zelf wel zijn opgegroeid met vakken, roosters en klassen – tegen jullie school aan? 

Pascal: “Ik denk dat steeds meer ouders inzien dat het huidige onderwijssysteem geen beweging heeft. Er worden wel wat stappen gezet, maar het systeem is niet zomaar te veranderen. Ouders van leerlingen op deze school kiezen bewust voor het Saga. Wij sluiten soms ook beter aan bij hun kind. Dat geeft rust.” Menno: “Het is zo waardevol dat leerlingen hun eigen leerpad kunnen kiezen. Er is hier meer ruimte; dat past bij een veranderende samenleving.” 

Wat kunnen jullie van elkaar leren? 

Menno: “Er zitten wel verschillen in hoe coaches omgaan met pubers. Ik heb nogal de neiging om leerlingen los te laten. Ons onderwijsconcept is heel vrij, maar soms geven kaders ook veiligheid. De manier van coachen, sturing en activatie... Ik leer nog elke dag!” Pascal: "Wat grappig! Ik had dat juist andersom. Ik kan denk ik best wel sturend zijn; dat krijg je ook in de opleiding mee. Hier leerde ik van collega’s: laat maar gebeuren, ga maar op je handen zitten. We hebben een klein en warm team, de lijntjes zijn kort. Door dat persoonlijke karakter is het als snel van: doe maar! De ontwikkelingsmogelijkheden zijn groot. Zo ben ik naast coachen ook bezig met tal van andere dingen.” Menno: Ik heb geen moment spijt van mijn beroepskeuze en de school; deze onderwijsvorm past me als een jas. Ik leer hier elke dag. Van mijn collega’s, van de leerlingen en van mezelf.”